Dzi­siaj tro­chę powspo­mi­nam. Nasta­ły dla mnie takie cza­sy (chwi­lo­wo :), że  o dale­kich podró­żach to ja raczej tyl­ko teraz myślę, ale za to z dużą inten­syw­no­ścią 😉 Nie będę Wam prze­cież ściem­niać, że wła­śnie wró­ci­łam z Japo­nii i  wrzu­cę sobie pościk o tym. No nie 😉 … Ale ponie­waż  prze­miesz­cza­nie się, choć­by po zaka­mar­kach moje­go umy­słu,  to  dla mnie zaję­cie wciąż pasjo­nu­ją­ce, dla­te­go wła­śnie tej jesie­ni retro­spek­tyw­nie wybio­rę się do Japo­nii. W rze­czy­wi­sto­ści byłam tam dwa lata temu, czy­li dobre kil­ka mie­się­cy zanim powstał ten blog. A teraz jest dobra oka­zja by tam wró­cić i przy­po­mnieć sobie, co mnie tam nakrę­ca­ło.  Sło­wem oto moje japoń­skie impre­sje jesien­ne.

Mój czas w Japo­nii był krót­ki ale tre­ści­wy. Przede wszyst­kim był to pobyt służ­bo­wy okra­szo­ny  kil­ko­ma świet­ny­mi spa­ce­ra­mi tokij­ski­mi oraz jed­nym  fan­ta­stycz­nym wypa­dem do Kio­to. To dla mnie dwa zupeł­nie odmien­ne obli­cza Japo­nii, dodaj­my że jedy­ne dwa jakie znam 🙂 Nie będę się zatem wda­wać w prak­tycz­ne szcze­gó­ły, bo nie mam pla­nów na two­rze­nie  dokład­nej rela­cji  z tej  podró­ży. To   moje subiek­tyw­ne impre­sje, z któ­rych czar­no na bia­łym wyni­ka, że  Japo­nia to pewien kom­pro­mis — jedy­ny w swo­im rodza­ju mariaż ultra­no­wo­cze­sno­ści ze sta­rą, wciąż kul­ty­wo­wa­ną tra­dy­cją. Zresz­tą sami zobacz­cie…

Ballada kolejowa — Shinjuku

Tokio zna­łam (chy­ba nadal tak jest!) tyl­ko z ksią­żek i fil­mów. To one  wyrzeź­bi­ły w mojej gło­wie wize­ru­nek tego mia­sta, i ukształ­to­wa­ły bez­po­śred­nio pra­gnie­nia dotar­cia do kil­ku miejsc tam­że.  A zatem,  naj­waż­niej­szym rzeź­bia­rzem tegoż wize­run­ku jest  Haru­ki Mura­ka­mi… Z ksią­żek Mura­ka­mie­go, w kon­tek­ście Tokio, zapa­mię­ta­łam  zwłasz­cza jego dzi­wacz­ny night life:  bary ser­wu­ją­ce jedze­nie ²⁴⁄₇ , noc­ne klu­by, hote­le miło­ści sprze­da­ją­ce poko­je na godzi­ny,  i oczy­wi­ście  zakrę­co­nych, intro­wer­tycz­nych boha­te­rów snu­ją­cych się wła­śnie nocą po uli­cach… A wszyst­ko to w metro­po­lii, któ­ra roz­pę­dzo­na jest do  potę­gi n-tej, czy­li coś cze­go w Sta­rej Euro­pie na próż­no szu­kać. Total­ny tech­no­lo­gicz­ny odlot wymie­sza­ny z orien­tal­nym duchem, któ­re­go nie moż­na ogar­nąć rozu­mem. I kwin­te­sen­cją TAKIEGO Tokio są dla mnie oko­li­ce sta­cji Shin­ju­ku…

Bo Shin­ju­ku to miej­sce wycię­te z powie­ści Mura­ka­mie­go…
“Jed­no z naj­bar­dziej cha­rak­te­ry­stycz­nych cen­trów roz­ryw­ko­wo-han­dlo­wo-komu­ni­ka­cyj­nych współ­cze­sne­go Tokio. W samym środ­ku znaj­du­je się olbrzy­mi dwo­rzec Shun­ju­ku, przez któ­ry codzien­nie prze­wi­ja się 3,5 milio­na ludzi, co czy­ni go naj­bar­dziej obcią­żo­ną sta­cją na świe­cie”.…
Po jego wschod­niej stro­nie roz­cią­ga się nasy­co­ne kolo­ra­mi Kabu­ki­cho — raj dla wsze­la­kich kon­su­men­tów, dziel­ni­ca barów kara­ōke, salo­nów gier, klu­bów, sex sho­pów oraz rewir lokal­nej yaku­zy…

Shin­ju­ku to tak­że miej­sce, gdzie boha­te­ro­wie powie­ści Mura­ka­mie­go, gdy ich życie sta­je się nie­zno­śne, prze­sia­du­ją w małych barach, pijąc wód­kę z toni­kiem 😉

Oko­li­ca Shin­ju­ku  pro­wo­ku­je do kon­tem­pla­cji nad nowo­cze­sno­ścią, do obser­wa­cji wła­snych myśli, któ­re  mkną niczym ultra szyb­kie pocią­gi, bez­za­ło­go­we wago­ny wypeł­nio­ne ano­ni­mo­wym tłu­mem, prze­miesz­cza­ją­cym się po nie­zli­czo­nych liniach metra. Wła­śnie tam, w Shin­ju­ku,  dłu­gie godzi­ny wysia­dy­wał boha­ter “Kro­ni­ki pta­ka nakrę­ca­cza”:

(…) “Koło dzie­sią­tej, kie­dy koń­czy­ły się poran­ne godzi­ny szczy­tu, wsia­da­łem do pocią­gu,  jecha­łem do Shin­ju­ku, sia­da­łem na ław­ce na pla­cy­ku i do czwar­tej tkwi­łem tam pra­wie bez ruchu, przy­glą­da­jąc się ludz­kim twa­rzom. Uświa­do­mi­łem sobie, że wodząc wzro­kiem po twa­rzach prze­chod­niów, mogę zupeł­nie oczy­ścić umysł, jak­bym  go odkor­ko­wał. Nie odzy­wa­łem się do niko­go i nikt mnie nie zaga­dy­wał. O niczym nie myśla­łem, nad niczym się nie zasta­na­wia­łem. Cza­sa­mi zda­wa­ło mi się, że sta­łem się czę­ścią kamien­nej ławecz­ki.”

Z kolei po zachod­nim Shin­ju­ku prze­cha­dzał się Toru z  “Nor­we­gian Wood”:

W tam­tych cza­sach mie­wa­łem w Shin­ju­ku róż­ne dziw­ne przy­go­dy, ale po raz pierw­szy obca dziew­czy­na nama­wia­ła mnie do picia alko­ho­lu o pią­tej dwa­dzie­ścia rano. nie chcia­ło mi się wykrę­cać, poza tym mia­łem czas, więc kupi­łem w pobli­skim auto­ma­cie kil­ka małych bute­lek sake, coś do pogry­za­nia i poszli­śmy na pusty teren po zachod­niej stro­nie dwor­ca, gdzie napręd­ce urzą­dzi­li­smy impro­wi­zo­wa­ne przy­ję­cie.

Tokio między słowami

Na pew­no pamię­ta­cie film “Mię­dzy Sło­wa­mi”, cudow­nie ete­rycz­ną Scar­lett Johan­son,  snu­ją­cą się po kory­ta­rzach hote­lo­wych i znu­dzo­ne­go wszyst­kim Bil­la Murray’a, gra­ją­ce­go rolę zna­ne­go akto­ra wystę­pu­ją­ce­go w rekla­mów­ce japoń­skiej whi­sky.  W fil­mie tym jest wie­le fan­ta­stycz­nych scen Tokio, scen nomen omen bez słów, w któ­rych wła­śnie mia­sto gra pierw­szo­pla­no­wą rolę. Jed­nym z takich miejsc, któ­re od razu chce się zoba­czyć po obej­rze­niu obra­zu Sofii Cop­po­li jest Shi­buya Cros­sing — praw­do­po­dob­nie naj­bar­dziej ruchli­we skrzy­żo­wa­nie na świe­cie. Shi­buya cros­sing jest jak gigan­tycz­ne ser­ce mia­sta, pom­pu­ją­ce miej­ską krew, czy­li miesz­kań­ców Tokio i wysy­ła­ją­ce ją we wszyst­kich kie­run­kach świa­ta.

Harajuku i Yoyogi Park

Tra­dy­cja vs. nowo­cze­sność. To jeden z pierw­szo­pla­no­wych  tema­tów,  któ­ry nur­tu­je czło­wie­ka gdy się jest w Japo­nii. Tych kon­tra­sto­wych doznań dostar­czy­ła mi w Tokio oko­li­ca sta­cji Hara­ju­ku i Yoy­ogi Par­ku, roz­le­głe­go tokij­skie­go tere­nu leśno-par­ko­we­go, poło­żo­ne­go w dziel­ni­cy Shi­buya. Wyobraź­cie sobie tę buj­ną zie­leń w cen­trum pul­su­ją­ce­go ener­gią mia­sta, bra­mę tori pro­wa­dzą­cą do ser­ca par­ku,  ema­nu­ją­cy z niej spo­kój…  Czas spę­dzo­ny w Par­ku to minu­ty spę­dzo­ne z japoń­ską tra­dy­cją, to wyci­sze­nie umy­słu, uko­je­nie zmy­słów pod­ska­ku­ją­cych od nad­mia­ru wiel­ko­miej­skich pokus.  W  cen­trum Yoy­ogi znaj­du­je się XIX-wiecz­na świą­ty­nia Meiji, z pięk­ny­mi rzeź­bio­ny­mi w drew­nie drzwia­mi. Sto­jąc i patrząc na świą­tyn­ne zabu­do­wa­nia ma się nie­od­par­te wra­że­nie, że oto oczom uka­zu­je się oaza japoń­skich war­to­ści, miej­sce do któ­re­go miesz­kań­cy Tokio wra­ca­ją po życio­we wska­zów­ki. Świą­ty­nię Meiji zde­cy­do­wa­nie  war­to odwie­dzić. My byli­śmy tam  chy­ba w nie­dzie­lę, kie­dy to odby­wa­ją się cere­mo­nie zaślu­bin. I rze­czy­wi­ście była to świet­na oka­zja żeby zoba­czyć tro­chę lokal­ne­go folk­lo­ru, tra­dy­cyj­nych  japoń­skich stro­jów i oczy­wi­ście szan­sa, by podej­rzeć z bli­ska japoń­ską rodzi­nę,  zwłasz­cza że w tak  bar­dzo uro­czy­stej dla niej chwi­li!

Dla kon­tra­stu, tuż obok par­ku, przy sta­cji metra Hara­ju­ku znaj­du­je się Hara­ju­ku Take­shi­ta Stre­et. To ulu­bio­na ulicz­ka japoń­skich nasto­la­tek, fanów roz­ma­itych japoń­skich sub­kul­tur, cosplayer’ów, muzy­ków, sło­wem róż­nej maści arty­stów, etc. Co tam zna­la­złam? Zupeł­nie odje­cha­ny, zwa­rio­wa­ny  świat, któ­ry kon­cen­tru­je się wyłącz­nie na wizu­al­nej, este­tycz­nej stro­nie rze­czy­wi­sto­ści. Dziw­ne ciu­chy, dziw­ne buty, dziw­ne jedze­nie. No po pro­stu wszyst­ko jest tam  dzi­wacz­ne i poje­cha­ne… powiem to po raz kolej­ny, to kawa­łek realu o jaki trud­no w Euro­pie.

Mistyczne Kioto

Po wyko­na­nej robo­cie, przy­szedł czas na jed­no­dnio­wy wypad do Kio­to.  I było to zgo­ła odmien­ne dozna­nie japoń­skiej rze­czy­wi­sto­ści. Po nowo­cze­snym, roz­pę­dzo­nym Tokio, jeden dzień w Kio­to był jak oddech świe­żym gór­skim powie­trzem po roku spę­dzo­nym w dusz­nym mie­ście. To daw­na sto­li­ca Japo­nii, naszpi­ko­wa­na zabyt­ka­mi, must-see dla wszyst­kich tury­stów,  coś à la pol­ski Kra­ków 🙂  Jed­nak nie poczu­łam tam wca­le kry­tycz­nej masy tury­stycz­nej, wręcz prze­ciw­nie, dziś  wspo­mi­nam Kio­to  jako miej­sce z bar­dzo dobrą ener­gią, łagod­ne i na swój spo­sób nostal­gicz­ne, będą­ce kwin­te­sen­cją spo­ko­ju i  har­mo­nii. Miej­sce, w któ­rym chce się zostać na dłu­żej, a na pew­no do któ­re­go chce się wró­cić.

Pomi­ja­jąc mój  oso­bi­sty odbiór tego mia­sta, zupeł­nie obiek­tyw­nie trze­ba stwier­dzić, że Kio­to ma wszyst­ko co nie­by­wal­co­wi na Dale­kim Wscho­dzie może się z Japo­nią koja­rzyć. Są tu świą­ty­nie bud­dyj­skie, pago­dy zdo­bią­ce hory­zont, gej­sze, tra­dy­cyj­na drew­nia­na zabu­do­wa,  her­ba­ciar­nie ser­wu­ją­ce naj­praw­dziw­szą mat­chę, japoń­skie ogro­dy zen, wachla­rze, kimo­na i szyb­ki pociąg Shin­kan­sen 🙂

Jed­nak naj­więk­sze wra­że­nie robią oczy­wi­ście świą­ty­nie. W Azji widzia­łam wie­le świą­tyń… hin­du­istycz­ne, bud­dyj­skie, mecze­ty, sikhij­skie guru­dwa­ry, a jed­nak wiem, że to wła­śnie  świą­ty­nie zen prze­ma­wia­ją do mnie naj­bar­dziej z nich wszyst­kich. Pro­sto­ta czy­nio­na ludz­ką ręką, na wzór natu­ry, ide­al­na kom­po­zy­cja archi­tek­tu­ry z oto­cze­niem, odzwier­cie­dle­nie peł­nej har­mo­nii ze wszyst­ki­mi kosmicz­ny­mi żywio­ła­mi. Uwiel­biam!

Podej­rzyj­my jesz­cze Kio­to z “Lost in trans­la­tion”, jed­na z moich ulu­bio­nych scen…

A Was gdzie nosi, choć­by w wyobraź­ni, tej jesie­ni?